15 lipca 1410 roku na polach pod Grunwaldem Polacy i Litwini stoczyli bitwę z Krzyżakami, których wsparli rycerze z Zachodniej Europy. Od jej wyniku zależała nie tylko przyszłość Polski i Litwy, ale także układ sił w średniowiecznej Europie.
Bitwa pod Grunwaldem zakończyła się zwycięstwem wojsk polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich, nie została jednak wykorzystana dla całkowitego zniszczenia zakonu. Dzięki zwycięstwu Jagiełło pozyskał większe zaufanie polskiej szlachty, przez co umocnił swoją pozycję na tronie królewskim. Do Polski powróciła utracona rok wcześniej Ziemia Dobrzyńska, Litwa natomiast zyskała Żmudź. Potęga Zakonu Krzyżackiego została nadłamana, dzięki czemu przestali być zagrożeniem dla Litwy. Władysław Jagiełło mógł natomiast rozwiązać konflikty z pozostałymi sąsiadami.
W bitwie grunwaldzkiej zginęło ponad 8 tys. rycerstwa krzyżackiego, w tym wielki mistrz i niemal cała starszyzna zakonna. Po stronie polskiej straty wyniosły ok. 6 tys. Wiktoria grunwaldzka była sukcesem w skali taktycznej, a operacyjnie nie została jednak należycie wykorzystana . Podkreślić jednak trzeba, że cios zadany pod Grunwaldem spowodował, że Zakon Krzyżacki już nigdy nie osiągnął dawnej świetności.
Bitwa na polach Grunwaldu znalazła swoje miejsce nie tylko na kartach historii, ale również w literaturze i sztuce. Sceny z bitwy przedstawił na swoim obrazie Jan Matejko. Została też ona opisana w powieści „Krzyżacy” Henryka Sienkiewicza, a także w powieści „Krzyżacy 1410” Józefa Ignacego Kraszewskiego.
Podczas bitwy Jan Ligęza, który był założycielem Dąbrowy, prowadził do boju 32 chorągiew rycerską, walcząc pod sztandarem z herbem Półkozic. Po odniesionym zwycięstwie grunwaldzkim przyjmował na Zamku Wawelskim jeńców krzyżackich.
źródło: wojsko-polskie.pl / Kolskiefakty.pl
